Czar transwestyty

Drugi z kolei tomik poezji w dorobku Aleksandry Bieńkowskiej z Warszawy. Autorka takimi słowami zaprasza na strony zbioru poezji: "Bieguny się nie spotkają. Mogą jedynie na siebie patrzeć. A to oznacza znacznie więcej, najwięcej. Kiedy ręce wyciągają się to zawsze po to samo. Jesteśmy na tej linii, z której biorą swój początek latawce. Asymetria jest celem, a nie efektem ubocznym."

Adam nie wiedział

Pomiędzy jego żebra
Weszliśmy
Jak do jaskini
To była ścieżka
Rehabilitacji
Kwietnik
O zaostrzonym rygorze
Końcowa stacja

Dosłownie kwiaty
Mały krajobraz
Już nie wojenny
Lecz turystyczny
Pejzaż
Przyczajony
Pochodnia
Uchwycona

Mamy okazję
Do odpoczynku
I do ucieczki

Pobieżnie
Zastygłe safari
Nie daje nam zginąć
Inaczej
Jak przez patrzenie

Przytrzymuje nas
Zapach
Naśladujemy te formy
Jak kuglarze

Szpary pomiędzy żebrami
Powie ci każdy lekarz
Są zbyteczne

Chwila nieuwagi

I już po tragedii
Możesz nazbierać jabłek
I opłakiwać je
Jako wegetarianin
Siedziałam
Na krześle
Gdy to
Się stało
Kwadraty snu
Przemeblowały mi
Powrotną drogę
Rytualne suknie
Sfrunęły

Rząd ciał
Atmosferycznych
Nie do uśpienia
Był przeszkodą
Wleciały przez okno
I się stało