Za tą bramą śpi Anioł Zielony

„Za tą bramą śpi Anioł Zielony” – to kolejna antologia grupy „Oczarowani Słowem, Obrazem, Melodią”. Podobnie jak wcześniej wydana antologia pt. Oczarowani Bieszczadem książka poświęcona jest pamięci serdecznej przyjaciółki i koleżanki po piórze Gosi - Małgorzacie Kurzyckiej, której wiersze obok innych także znajdują się na stronach książki. Pośród pozostałych autorów są takie osoby jak: Maria Cenar (Kiełt), Krzysztof Janczyk, Magdalena Kondracka, Helena Łuszcz-Rojek, Ewa Nuckowska-Semko, Katarzyna Tercha-Frankiewicz. Książka wzbogacona jest kolorowymi i czarno-białymi zdjęciami przedstawiającymi anioły – rękodzieło Ewy Nuckowskiej-Semko. Anioły zdobią także okładkę antologii. Ewa Nuckowska-Semko wykonała również kolaż ze zdjęć autorów będący wprowadzeniem do rozdziału „Autorzy”, gdzie czytelnik ma okazję poznać bliżej twórców. Wiersze znajdujące się na stronach antologii nawiązują do tytułu, gdzie słowo ‘Anioł’ wplata się ich treść schowany pod wieloma postaciami i w wielu miejscach, gdzie oczywiście dominują Bieszczady.

***

Bieszczadzki Anioł jest zielony
Jak rozpostarte Połoniny,
Czasami nieco jest zmęczony,
Gdy szuka nas, gdy się zgubimy.

On swą dobrocią nas otacza
I swoim skrzydłem nas ochroni,
A kiedy troska nas przytłacza,
Złe myśli od nas hen odgoni.

Małgorzata Kurzycka

***

Aniele Łąkowy z lisem rdzawowłosym
ptakom pobłogosław i braci najmniejszych
zachowaj w tym lesie, gdzie spokój i cisza
przerwana jedynie echem sójki barwnej.

Aniele Łąkowy z lisem rdzawowłosym
nie pozwól zabójcy rdzą lepką zakrwawić
futra złocistego z odcieniem czerwieni,
pachnącego lasem w wiosennym kwitnieniu.

Aniele Łąkowy z lisem rdzawowłosym
w jamach skryj głębokich, by przeczekał łowy,
nie wyszedł nie w porę, pozostał bezpieczny
i kity nie oddał na ozdobę szyi.

Aniele Łąkowy z lisem rdzawowłosym
uchroń piękne zwierzę przed okiem myśliwca,
ukryj wśród jesiennych buków karminowych,
otul boskim szalem w cynobrach i brązach.

Maria Cenar (Kiełt)

Jakże nie kochać

Różni ludzie są wszak na tym świecie
Źle czyniący lub wiele dobrego,
Drugiej jak ta jednak nie znajdziecie,
Mą Jadzię – Anioła domowego.

Bo w jej oczach jest radość i słońce,
W sercu dobroć, co zawsze mnie wzruszy
I uczucie zawsze tak gorące,
Jak nie kochać więc jej z całej duszy.

Czasem smutek na twarzy zagości,
Gdy nad losem innych się pochyli,
Mimo że jest w niej tyle radości,
Jak nie kochać więc jej w takiej chwili.

I zasypia, gdy ciemno na dworze,
Nad herbatą przy książki czytaniu,
Gasząc lampkę – proszę dobry
Boże – Dajże zdrowie mojemu kochaniu.

Krzysztof Janczyk