Lubię, kiedy pada

„Lubię kiedy pada”, to kolejna nietuzinkowa pozycja książkowa w dorobku literackim Heleny Trzcionki-Kryściak, poetki urodzonej w Katowicach i wciąż zakochanej w Śląsku. Obecna książka to obszerny zbiór krótkich form poetyckich – wallsów – wydanie dwujęzyczne, w języku polskim i języku niemieckim. Całość wydana z klasą – twarda oprawa, wersja szyta, papier kreda w połysku wzbogacona jest przepięknymi kolorowymi grafikami Anny Wajdy. Na pierwszych stronach książki wprowadzenie napisane przez samą autorkę. W książce znajduje się też krótka informacja na temat wallsów, a także kilka zdań o samej autorce.

Od autora:

Mam zielone oczy,
pewnie dlatego pełzam,
a szpilki
to kamuflaż.

Taka właśnie jestem.

Kocham zapach atramentu,
szelest kartek papieru,
z niechęcią stukam
w klawiaturę komputera – i ja
jestem kobietą XXI wieku?

Przelewać na papier myśli, rozważania, rozterki, uczucia – bezcenne. Regularność oczyszczeń odświeża umysł, uwalnia natchnienia, zbliża do wszechświata. Stawiając ostatni znak w wierszu, czuję się, jak gdybym wstawała od konfesjonału. Rozgrzeszeniem są dźwięki Chopina. To inspiracja, radość w dobrych chwilach, pocieszenie w tych gorszych.

Mój obłok rzednieje, przędzą
Nokturnów podtrzymuję
Prześwity
Bo nie potrafię
Żyć tylko na ziemi

Lubię formę miniatur. Wymagają samodyscypliny; zmuszają do wtłoczenia myśli w lapidarnych wersach. Wszystko, co chcę przekazać odbiorcy, muszę głęboko przemyśleć, aby maksimum treści zawrzeć w minimalnej dawce słów. Moje wallsy były wyświetlone na murze w Krakowie na Brackiej, tłumaczone na język angielski.

Kocham deszcz

uwielbienie deszczu tłumaczę brakiem łez wyschły u
samego źródła

uzupełniam z cudzych zapasów wampirystycznie
doznaję oczyszczenia

celowo zamykam parasol z manierą dziecka
zanurzam buty w kałużach

rozkoszuję się kroplami ociekającymi po twarzy
wówczas czuję

szorstkość ręcznika

kończy rytuał

Ich liebe den Regen

Dass ich den Regen vergöttere, kann ich mir nur
dadurch erklären, dass mir Tränen fehlen.
Sie trockneten an der Quelle aus.

Ich fülle sie aus dem Vorrat eines anderen auf. Wie ein
Vampir reinige ich mich.

Ich schließe absichtlich den Schirm mit der Geste
eines Kindes und tauche meine Schuhe in Pfützen.

Ich genieße die Tropfen, die von meinem
Gesicht herunterfließen. Dann fühle ich

die Rauigkeit des Handtuchs,

welches das Ritual beendet.