Akademi poetyckiej nieskończoności

Pierwsza antologia internetowej grupy Akademia Poetyckiej Nieskończoności. Na kartach książki twórczość 27 autorów pośród których znajdują się: Marzena Albińska, Tomasz Antosiewicz, Anna Bednarek, Danuta Borkowska, Tomasz Brózda, Artur Chabrowski, Katarzyna Dominik, Tadeusz Grela, Dorota Ibek, Mariusz Maciej Jackiewicz-Borowczak, Artur Ketz, Jan Kobierski, Małgorzata Marcinkowska, Jadwiga Niedolistek, Damian Dawid Nowak, Mariola Ochmann, Bartosz Pacholczyk, Ewa Pawlak, Robert Ratajczak, Małgorzata Siemieniuk, Krystyna Anna Szklarczyk, Remigiusz Szurek, Marcin Świątek, Dariusz Paweł Trybuła, Dave Ventor, Artur Wodziński, Przemysław Zarychta. Słowo wstępne napisał administrator i pomysłodawca grupy – Artur Wodziński.


Słowo wstępne

     Witam wszystkich bardzo serdecznie w grupie „Akademia Poetyckiej Nieskończoności”, do której przedmowę napisałem z prawdziwą przyjemnością. Antologia powstała z mojej inicjatywy. Założeniem projektu jest to, aby każdy z nas pozostawił „coś” po sobie. Pomysł rozwinął się przy współpracy z moimi kolegami po piórze: Robertem Ratajczakiem i Dariuszem Pawłem Trybułą. Czyli nasze poetyckie trio. Niniejsza antologia, to bez wątpienia najwspanialsza część naszej pracy. Taki sposób wpisania się w historię świata. Jasne jest, że sama nasza egzystencja jest pewnym rodzajem zapisku, lecz czy kronikarz świata po- święci przeciętnej osobie więcej niż dwie linijki w prowadzonej przez siebie księdze…? Chyba nikt z nas nie chce, aby przy jego nazwisku znalazły się dwie daty: narodzin i śmierci, oraz ewentualnie wykonywany zawód, czy zapis o posiadanej rodzinie. Dlatego tak wielu z nas dąży do osiągnięcia czegoś więcej.
     „Akademia Poetyckiej Nieskończoności” to miejsce, w którym powstaje wiele nowych, pięknych historii. Gdy zamykasz oczy, możesz tworzyć własny obraz, który podoba ci się najbardziej: wschód słońca, polny kwiat, a może szum wody…? Bo w życiu liczą się momenty, które zapamiętujesz, a później przelewasz je na papier jako inspirację. Czy kolejne pokolenia po upływie kilkudziesięciu lat od naszej śmierci o nas nie zapomną, czy w ich pamięci zostanie jakikolwiek, choćby najmniejszy ślad po nas…? Zapewne pozostaną nasze wiersze. To one będą przypominać o naszym istnieniu. Możemy nazwać je nawet taką cząstką siebie pozostawioną na ziemi dla innych, aby o nas nie zapomnieli. Przecież my sami nie zdajemy sobie sprawy, jak wiele osób przyczyniło się do naszych narodzin. Czy ktoś w przyszłym świecie, o którym mamy obecnie różne wyobrażenia, będzie o nas pamiętał? Czy w świecie rozwiniętych technologii i wręcz fantastycznych zachowań ludzie poświęcą czas na rozmyślania o przeszłości, na wspomnienia…?
     Każdy z nas chce zostawić po sobie ślad w historii czy w pa- mięci innych. Naszych tekstów nie można porównać do dzieł dla przykładu takich poetów jak: Maria Konopnicka, Adam Mickiewicz czy Ignacy Krasicki, ale są to też dzieła, dzieła zwyczajnych ludzi piszących to, co dyktuje serce. Każdy wiersz danego autora jest niepowtarzalny. W dzisiejszych czasach nie jest łatwo otworzyć się w pełni przed światem i wyrazić swoje uczucia prostymi słowami. Jeszcze trudniej wyrażać je w swoim postępowaniu, w swojej codzienności. Boimy się otworzyć przed drugim człowiekiem, boimy się powierzyć bliźnim swoje niepokoje, troski, a nawet marzenia... Trudno jest nam rozmawiać o pięknie, o miłości, przyjaźni mając świadomość jakie wielkie ograniczają nas podziały.
     Nasza Akademia skupia miłośników piękna wyrażanego słowem, by nasze myśli przelewane na papier mogli przeczytać inni.
     Reasumując moje przemyślenia, mogę powiedzieć, że każdy z nas w jakiś sposób zostanie zapamiętany. I tylko od niego samego zależy, jak to się stanie. Czy kolejne pokolenia będą uczyć się o nim z podręczników szkolnych, czy po prostu przy okazji spotkania rodzinnego ktoś o tobie wspomni. Wszystko zależy od ciebie…

Artur  Wodziński